Xeenan/Jake, de eerste 7 maanden

Zo, de eerste zeven maanden van mijn leven zitten erop. En ik moet zeggen dat ze mij wel bevallen zijn. Ik ben altijd vrolijk en heb overal zin in. De wereld is zo mooi!!!! Hieronder een aantal gebeurtenissen uit mijn leven:

De eerste autorit die ik met de nieuwe baasjes maakte was geweldig! Lekker lang, van Oude Molen (Drenthe) naar Biggekerke (Zeeland). Ik moest op schoot blijven zitten, dit was wel jammer, er was namelijk zat te beleven in de auto. Een groot ‘wiel’, de baasjes noemde dit het stuur; een ‘versnellingspook’ (erg leuk om in te bijten); ‘pedalen voor gas, koppeling en rem (?)’ deze wilde ik ook eens van dichtbij bekijken. Daarnaast een ‘dashboard’ (wilde ik met mijn voorpoten op gaan staan: mocht niet), leuke knopjes in de deur om in te bijten (mocht niet, kon de deur niet meer op slot… volgens de baasjes), een ‘achterin’ (hier zaten nog twee Border Collies in, dus was niet direct interessant) en ramen (om naar buiten te kijken en af te likken). Op een gegeven moment hoorde ik de baasjes zuchten: ‘Waar zijn we aan begonnen’. Wat ze precies bedoelde was, en is, mij niet duidelijk.

 

Maar goed, na zo’n 3 uur in de auto waren we bij mijn nieuwe huis. Ook geweldig. Lekker veel ‘buiten’ en andere dieren om mee te spelen. Paarden, kippen, eenden, de eerder genoemde Border Collies en ook een poes! Na vier dagen mocht ik ook al naar puppycursus, erg leuk was het daar. Allemaal pups en ik vond dat ik alles het beste kon! Met vier pootjes tegelijk in de lucht en trekken aan de lijn: ‘ik wil, ik wil’. Maar goed, van het vrouwtje moest ik wat rustiger aan doen. Nu heb ik al wel geleerd om op mijn beurt te wachten. Inmiddels zit ik ook al in een hogere klas, bij de wedstrijdhonden….. Niet dat ik nu al zo goed ben, maar dat is wel mijn toekomst: obidience.
In de tuin ligt een tunnel, een echte uit de behendigheid, schijn ik later ook te gaan doen. Het commando ‘door’ kan ik dan ook al erg goed. Zelf ren ik regelmatig door de tunnel heen, met of zonder bal in mijn bek, dat maakt mij niet uit. Wat ook erg leuk is in de tuin, is de moestuin, hier mag ik officieel niet in. Maar als ze mij niet zien ben ik hier wel in te vinden, aardbeien plukken, onkruid wieden en prei oogsten. Allemaal zaken waar ik mee help. Een ander commando wat ik al goed onder de knie heb is ‘nee’, dit zeggen de baasjes erg veel: vooral als ik iets eet wat erg lekker is, maar niet mag van de baasjes, zoals: stenen, zakdoekjes, papiertjes, snoepjes, schoenen, sokken, paardenpoep, kattenpoep, grond, onkruid, lucifers, slippers, enz. enz.

Over sokken gesproken, de sok die iedere pup bij Sandra meekrijgt heb ik opgegeten, in één keer doorgeslikt. Mijn baasjes waren hier niet blij mee en waren stom verbaasd: ‘Heeft ie die sók nu doorgeslikt!?!’ Tja… die sok lag wel erg zwaar op de maag, waarschijnlijk door de knoop die het vrouwtje erin had gelegd. Na 6 dagen heb ik hem maar weer uitgespuugd, de sok was niet te verteren. Gelukkig ben ik er niet ziek van geworden.
Ik ben al wel een keer naar de dierenarts geweest. Ook natuurlijk voor mijn prikken, maar de keer die ik bedoel was in het weekeinde. Mijn bekje was opeens ontstoken, toen ik ’s morgens wakker werd was heel de zijkant van mijn bek dik en opgezet. Bleek dat mijn hoektanden waren afgebroken bij de wortel, terwijl de tanden gewoon nog in mijn kaak stonden. Mijn melkgebit bleek dus niet in staat om alle zware dingen waar ik mee rondloop te tillen. Ook schijn ik erg wild te spelen…? Tijdens het wisselen bleven de melktanden erin zitten, deze heeft de dierenarts later nog verwijderd. Mocht ik een ochtendje in de dierenartspraktijk rondkijken! Erg leuk om mee te maken.

Volgens het vrouwtje ben ik nu aan het puberen, ik weet niet precies wat dit is, maar ik denk dat ze bedoeld dat ik niet direct kom als ze mij roept….. Af en toe heb ik zóóó iets lekkers gevonden om te snuffelen (of te eten) dat ik wel eens niet luister. Als ik dan toch naar haar toeloop doe ik dat maar met grote sprongen en flapperende oren (dat vind ze zo leuk), dan is ze niet zo boos. Tegenwoordig plas ik ook met mijn poot (achterpoot!) omhoog, is best moeilijk hoor. Nu gaat het wel goed, maar in het begin was het erg wiebelig. Ik mag alleen niet overal mijn poot tegen optillen; auto’s, de kattenbak binnen, de bessenstruiken, de groenten in de moestuin, de tuindeuren, de andere Border Collies…… hier mag ik allemaal niet tegenaan plassen. Best wel moeilijk om te onthouden.

Volgens de baasjes heb ik trouwens jachthonden bloed in mijn lijf. Mijn neus schijnt erg goed te zijn (tja, hij brengt mij wel altijd naar eten..), zo heb ik ook eens een mol gevonden. Een vreemd diertje, erg schuw, wilde niet spelen ofzo. Tijdens het dagelijkse rondje in het bos rook ik een vreemde geur. Na wat rondlopen vond ik in het hoge gras de mol. Aangezien ik toen nog niet wist dat het een mol was, heb ik het vrouwtje op zijn aanwezigheid gewezen door op en neer te springen en de mol aan te wijzen met mijn neus. Het vrouwtje heeft hem in het zicht gelegd en verteld dat het een mol was, ik moest hem met rust laten en mee verder lopen. Jammer, maar toch maar gedaan. Ook fazanten, kuikens van fazanten, konijnen, hazen en eenden weet ik op te sporen en aan te wijzen aan de baasjes. Ik mag er alleen niet achteraan zitten van de baasjes, dat is wel jammer, dat zou ik graag eens doen.

 

Eenden zijn mij favoriet, in welke hoedanigheid ook: levend, net dood, al een poosje dood (erg lekker om in te rollen), alleen nog maar een karkas, jong of oud het maakt niet uit. Iedere week breng ik er wel eentje naar de baasjes, soms een aantal keer dezelfde, maar dat hebben ze vast niet door. De reacties zijn erg wisselend, van ‘ja dank je wel, laat maar liggen’ tot ‘gatver, smeerlap’. Thuis hebben we ook eenden, ook deze zijn erg leuk. Ze staan rechtop en lopen voor je weg (net loopeenden). Hier mag ik later mee gaan trainen, nu vind ik het eenden voer eigenlijk nog interessanter dan de eenden zelf. Volgend de baasjes gaat dit goedkomen.

Ik heb natuurlijk veel meer meegemaakt, maar dat wordt wel een beetje veel. Ik zal in de toekomst nog wel eens wat belevenissen op papier zetten, dan kan iedereen het lezen. Zo vind ik het ook leuk om de gebeurtenissen in het leven van mijn nest-broeders en zusters te lezen, de eerste acht weken hebben we tenslotte lief en leed gedeeld met elkaar.
Groeten van Jake