Speurdercollie Devon

Devon had een beetje een moeizame start. Geboren in Noord Ierland, zat hij samen met zijn zusje opgesloten in een donker hok. Totdat Sandra hem tegen kwam op een van haar Ierland reizen. "Ik heb nou toch iets leuks voor je gevonden" belde ze enthousiast. Dus zo kwam hij bij ons wonen. Graatmager, o-pootjes, ontzettend onderdanig en ontzettend enthousiast en druk.

Na het verlies van mijn Becca vond ik het eerst lastig voor me om me weer met een hondje te verbinden. Maar die kleine charmeur had daar uiteindelijk niet veel tijd voor nodig.

Devon is een echt werkhondje. Heel veel energie en hij wil heel graag van alles voor je doen. Wel is hij is erg onzeker.

Schapen drijven, daar snapt hij niet zoveel van. Toen hij uiteindelijk een beetje interesse in ze kreeg, snapte hij niet precies wat er van hem werd verwacht. Tijdens de aanlegtest haalde hij dan ook een zeer overtuigend onvoldoende.

Geen nood, interesse voor behendigheid was er meer dan voldoende! Agility is echt helemaal zijn passie.....en ook die van mij! We zijn er vol tegen aan gegaan en vele wedstrijden gelopen en ontzettend genoten samen.

Helaas is hier deze winter een einde aan gekomen. Devon bleek problemen met zij rug en zijn linker pols te hebben. Doorgaan met agility zou onverstandig zijn.

Tja, en wat moet je dan met zo'n hyperactieve border collie?

Ik had al eens iets over speuren gehoord. Rescue werk leek me ook wel wat. Uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij het praktijkspeuren. Een vorm van speuren wat is overgewaaid uit Canada. Hierbij speurt de hond een vermiste persoon op. De hond is met een lange lijn verbonden aan zijn baas en zo brengt hij zijn baas bij de vermiste. En Devon bleek hier een uitgesproken talent voor te hebben! We moesten alleen even wennen aan het omdraaien van de rollen. Ik kan tenslotte niet ruiken waar de vermiste is en hij wel. Tijdens de agility en alle andere spelletjes ben ik degene die aangeeft wat er gaat gebeuren. Bij het speuren bepaalt Devon waar we heen gaan. En dat is hij niet gewend. In het begin keek hij vaak naar mij voor steun en moest ik leren dit te negeren. Ik heb moeten leren om hem te "lezen". Hoe ik bijvoorbeeld kan zien wanneer hij spoor heeft en wanneer hij het kwijt is (onbewust kan ik soms aangeven dat hij een bepaalde richting in moet, en dan doet hij dat. Maar ja, zonder geur uiteindelijk. En dan gaat hij steeds langzamer lopen, alsof hij heel moe is en het niet meer leuk vindt. Bij de volgende splitsing, als er nog steeds geen geur is, gaat hij er bij liggen).

 

 

We hebben nu 12 lessen gehad en we zijn echt een heel goed team aan het worden. De laatste keer heeft Devon een spoor van anderhalf uur gelopen. Echt ongelofelijk! En het was geen gemakkelijk spoor met vele hindernissen. Wat een werklust, concentratie, doorzettingsvermogen en will to please! En wat is hij dan blij als hij onze vermiste Wendi heeft gevonden!

Speuren is echt een geweldige sport voor baas en hond. En border collies zijn er uitermate geschikt voor. Ook al staan border collies er om bekend dat ze vooral op zicht werken, ze hebben toch echt een hondenneus. En die werkt als elke hondenneus. Dus als ze in de gaten hebben dat ze die neus moeten gebruiken, dan kunnen ze al die geweldige andere border collie eigenschappen inzetten en komt het helemaal goed!

Maaike van Trigt