Syd: een hond met een beperking

Het verhaal van een prachtige hond die een beperking kreeg…..

Het begon allemaal toen Carolien en ik besloten dat we naast onze katten graag een ander huisdier wilden hebben. Ik had vroeger een Syberische Husky gehad en wilde graag weer een hond. Maar we hadden wel een “voorkeuren”pakket. We hebben allebei een druk leven en de hond moest daar wel inpassen. Toen kwam een oud collega van Marten bij mij in de winkel met een hele lieve border pup Dutchfields Quizz.. We waren op dat moment aan het zoeken welk ras het beste bij ons zou passen en zijn toen bij Sandra geweest om over border collies te praten. Toen we ons “lijstje” naast de eigenschappen van een border collie legden kwam dit eigenlijk erg goed overeen.

En tja dan de daadwerkelijke hond. Een pup of een wat oudere hond, wat zal het worden. Toen we Syd hadden gezien wisten we genoeg! Een schat van een hond die direct aandacht bij ons kwam vragen. Syd was uit Ierland gekomen maar was niet door de heuptest gekomen en daarom zocht Sandra een nieuw huis voor hem. Maar Syd was wel wat schrikkerig en dus besloten we Syd eerst 3 maanden “op proef” te nemen. Ik denk dat Sandra de eerste 2 weken bijna gek van ons is geworden door de vragen en de bezoekjes. Syd begon langzaam aan ons te wennen en wij aan hem.

 

We zijn met hem op “puppycursus” gegaan waar wij leerden om met hem om te gaan. En wat was dat een avontuur. Hij wilde zo veel leren en zo veel doen, wat fantastisch! Zoiets hadden wij allebei nog nooit meegemaakt. Ook thuis begon hij te wennen aan het leven in een stad. De containers werden steeds minder eng, kinderen hoefde hij niet meer 10 meter vandaan te blijven en katten zijn toch best leuk.  Al met al groeide hij uit tot een prachtige hond. De schapen vond hij wel leuk maar het bijten naar de schapen was toch leuker. Tja een andere uitdaging dan?!? DE BAL dat is zijn favoriet. Apporteren en trucjes voor en na die tijd dat is zijn ding. Op de foto kunnen jullie zien wat het resultaat is van ballen op het strand.

Maar op een bepaald moment begon Syd tegen dingen aan te lopen. We zeiden eerst tegen elkaar: “wat een onhandige hond”. Maar het begon steeds meer te worden. En we hadden het idee dat het zijn karakter ook begon te beïnvloeden. Het bange kwam weer meer terug en hij begon ook onzeker te worden. We zijn naar Sandra gegaan voor advies hierover. Zij raadde ons aan om met Syd de dierenarts Gutteling te bezoeken. Deze stelde snel vast dat Syd lijdt aan PRA. Dit is een (gelukkig) niet veel voorkomende genetische afwijking waarbij hij in een paar maanden blind zou worden. De aandoening was bij hem al ver gevorderd en hij zou binnen 3 maanden helemaal blind zijn. Dat was een behoorlijke schok. Maar ons mannetje herstelde zich langzaam. Hij begon te leren hoe hij met de blindheid om moest gaan, en wij leerden hoe wij ermee om moesten gaan.

 

Toen gingen Marten en Sandra een weekje op vakantie naar Portugal en kwam Dairrin bij ons logeren. Ze kwam al wat eerder en is eigenlijk niet meer weggegaan. Een prachtige hond die een mooi setje vormde met onze Syd, het was liefde op het eerste gezicht tussen die twee. Dairrrin begeleide Syd vanaf het eerste moment en hij had iemand om mee te spelen en zijn onzekerheid te overwinnen. Vooral het fietsen rond de plas bij ons in de buurt is iets geweldigs. Syd oriënteert zich op het geluid van de fiets en voelt het schelpenpad onder zich. Zo rent hij hard achter de fiets aan. Als hij de kant van het pad voelt corrigeert hij zichzelf weer terug naar het midden van het pad. Hij kreeg weer zoveel zelfvertrouwen dat hij weer voor de fiets uit ging rennen. Tja Dairrin bijhouden dat heeft hij 1 keer geprobeerd maar dat redde hij bij lange na niet. Als zij aanzet is het een streep richting de verte.

Naast een speelmaatje bleek ze ook zijn beschermengel te zijn. Aan diezelfde plas komen wij regelmatig andere honden tegen. Gelukkig is Syd erg onderdanig en enthousiast naar andere honden en kan hij daardoor met bijna iedere andere hond overweg. Maar op een gegeven moment ging het een keer verkeerd. Hij en een herder kwamen in een gevecht. Dairrin was op dat moment ongeveer 100 meter verderop. Toen zij Syd hoorde kwam ze snel aangerend en vloog de herder aan. “blijf van mijn mannetje af” hoorde ik haar bijna denken. Wat was het mooi om dat te zien. Deze situatie heeft zich nog een aantal maal herhaald. Al met al een hele mooie combi.

 

Met Dairrin ben ik ook gaan schapendrijven en dat doet ze erg goed. Na bijna een jaar bij ons te zijn geweest ging Dairrin terug naar Oudemolen. Ze was gedekt door Keagan en drachtig. Om de leegte voor Syd op te vangen kregen wij Tully te logeren. Dat was wel even wennen. Van de rustige Dairrin naar de ADHD Tully. De klik met Syd was er vanuit Tully direct, Syd moest wel even wennen aan de drukte en de drang om te spelen van Tully. Maar ook met haar had hij het heel erg naar zijn zin.

Het meest blijft mij een avond in Oudemolen bij. Sandra was naar Marten toe en ik zou de honden uit de kennels in de bench doen. En natuurlijk even bij de pups van Dairrin kijken. Dairrin en Tully lagen buiten het hek toen ik samen met Syd een logeerteefje uit de kennel ging halen. Nadat Syd aan haar neus had geroken besloot zij Syd aan te vliegen, dat was geen wijs besluit van haar. Want bij het piepen van Syd zag ik links een zwarte en rechts een blauwe schim langskomen. Dairrin en Tully vlogen haar beide aan. Dit was ongelofelijk om te zien, twee zielen 1 gedachte. Allebei hun mannetje beschermen. Na de nieuwjaarsloop is Dairrin weer terug thuis gekomen en is de rust weer gekeerd bij ons thuis. Xen (pup uit het laatste net van Dairrin en Keagan) komt nog een weekje logeren en met Tully ga ik nog verder trainen om haar met een goed resultaat de aanlegtest te laten halen. En zodra er weer genoeg gebeurd is zal ik weer eens achter de computer kruipen.

Groeten Siebe en Carolien