Tov en de aanlegtest(en)
Omdat het vrouwtje van Tov diep teleurgesteld was over het resultaat van de aanlegtest in Gennep ( en Sandra natuurlijk ook ), besloten we dat Tov en het vrouwtje het opnieuw zouden proberen in Noordwijk. Ik bedoel, ik had zo opgeschept over Tov’s kwaliteiten bij de schapen dat het natuurlijk wel een enorme afgang was dat ze in Gennep een Voldoende haalde. Wees gerust, het verhaal eindigt goed, maar laat ik bij het begin beginnen, November 2010
Met al mijn vertrouwen in ons kunnen verschenen Tov en ik in Gennep. Dat het goot van de regen deerde ons niet. We zouden ze wel wat laten zien! Vol zelfvertrouwen liepen we het drassige veld op toen het onze beurt was… Maar wat ik nooit gedacht had gebeurde…Tov besloot dat ze het wel even zelf zou doen, zonder mij, en dook vol de schapen in om ze vervolgens alle kanten op te jagen. En ik…ik stond er met open mond naar te kijken. Ik kreeg haar ook niet meer goed aan het werk daarna, ze weigerde te luisteren.
En, oh horror, ik moest geholpen worden door een van de keurmeesters, Pim heette hij, en ik zal het nooit meer vergeten. Ik, die niet tegen falen kan, die liever zelf verzuipt dan zich te laten helpen, moest geholpen worden. ..blijkbaar vond hij me zo’n kluns..Toen we het veld afliepen wist ik niet waar ik me erger voor schaamde: dat Tov een Voldoende had gekregen terwijl ze zo veel meer kan of ik, die zich moest laten helpen…
Met de blamage van Gennep in ons achterhoofd, zijn Tov en ik vanaf Januari hard gaan trainen. Het resultaat was hoopvol, maar ik dacht nu niet meer zo vol zelfvertrouwen over de volgende test. Voordeel was wel dat deze test in Noordwijk was, dus geen 3 uur meer rijden en op eigen terrein.
In de laatste week voor de test zijn we bijna elke dag bij de schapen geweest. Had ik al verteld dat ik er niet van hou om te falen? Tov had geen last van die druk, die lag rustig in haar stoel te snurken als ik voor de twintigste keer nadacht over mijn positie en waarom zij dan links gaat ipv rechts…
Isabel lag lekker te slapen in haar wagen, die zaterdagochtend van de test. Het was Februari en goed koud. Blij dat ik was omdat zij lekker lag, liep ik heen en weer over het pad met Tov naast de wagen. Die loerde zijlings naar de schapen ( Haar Schapen! Wat deed die andere hond daar! ), maar hield zich rustig.
Onze beurt was daar en ik voelde iedereen kijken. Gelukkig sloeg mijn “bang om te falen”houding om in een “ik laat iedereen een poepie ruiken”.
We begonnen goed, een mooie outrun, mijn vertrouwen groeide. Ik stond 8 van de 10 keer op de goede positie en Tov luisterde goed. Toen ze zelfs de schapen van het hek af kreeg en uit de hoek, wat we niet hadden geoefend, wist ik dat het goed was…
Ze kreeg een Zeer Goed! Ik had Geen Hulp nodig!
Trots, trots, trots!!
Helaas voor Tov heeft haar perfectionistische vrouwtje bedacht dat een startlicentie er nu ook wel in zal zitten. Terwijl ik me inlees over de voorwaarden ligt zij alweer op haar stoel te snurken en word alleen wakker als Thijn of Isabel wat te eten op de grond gooien. Het is zo’n heerlijke hond…